«Η διάγνωση των ασθενειών βασίζεται στη μελέτη της ανθρώπινης φύσης γενικά αλλά και της ιδιοσυγκρασίας του καθενός ανθρώπου, της ίδιας της ασθένειας, του αρρώστου, της αγωγής που συστήθηκε και του γιατρού που την συνέστησε, γιατί και αυτό παίζει ρόλο στη βελτίωση ή επιδείνωση της κατάστασης.»

(Ιπποκράτης, Επιδημιών Α’, Kεφ.10)

«Η υψηλοτέρα και μοναδική αποστολή του ιατρού είναι η επαναφορά της υγείας των ασθενούντων. Τούτο ονομάζεται θεραπεία. Ιδανικοτέρα θεραπεία είναι η σύντομος, ήπια και μόνιμη επαναφορά της υγείας, η εξουδετέρωση της νόσου εις όλην την έκταση κατά τον συντομώτερον, ασφαλέστερο και αβλαβέστερον τρόπον βάσει ευκολονοήτων αρχών.»

(1810, Cristian Samuel Hahnemann, Όργανο της Θεραπευτικής Τέχνης, άρθρα 1-2)

«Ο ιατρός πρέπει να αντιληφθεί τι είναι αυτό, που πρέπει να θεραπευτεί στον νοσούντα οργανισμό και η θεραπευτική ένδειξη σε κάθε ιδιαίτερη περίπτωση ασθένειας είναι το σύνολο των συμπτωμάτων. Δηλαδή, η ασθένεια αντιπροσωπεύεται ή εκφράζεται με το σύνολο των συμπτωμάτων και αυτό το σύνολο, (που είναι η φωνή της φύσης) δεν αποτελεί το είναι της ασθένειας, αλλά απλά εκφράζει την ανωμαλία που βρίσκεται στην εσωτερική οικονομία του οργανισμού.»

(James Tyler Kent, Lectures on Homoeopathic Philosophy, Lecture III)

«Σ’ όλες τις ασθένειες , οξείες ή χρόνιες, εκείνο που διαταράσσεται κατ’ αρχήν δεν είναι το υλικό σώμα, αλλά η δυναμική ισορροπία του οργανισμού. Οι νοσογόνοι παράγοντες επιδρούν στον ανθρώπινο οργανισμό, όχι φυσικο-χημικά, αλλά δυναμικά. Σύμφωνα με αυτή τη διαπίστωση, η ομοιοπαθητική μεταθέτει το πεδίο της θεραπευτικής της δραστηριότητας από το φυσικό σώμα στο δυναμικό πεδίο, που βρίσκεται πέρα και πίσω από τα φυσικά όργανα του σώματος. Ο γιατρός, αν θέλει πραγματικά να θεραπεύσει, πρέπει να χρησιμοποιήσει ενεργειακά ή καλύτερα ενεργοποιημένα φάρμακα, που έχουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν το δυναμικό αυτό πεδίο.»

(Γιώργος Βυθούλκας, ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ η ιατρική του μέλλοντος, Εισαγωγή)